سلام دوست جونیا،
خوفین؟من خوفم،ولی مامانم خوف نیس :( آخه من سزالین بـ دونیا اومدم مامانم خیلی درد داله...قربون
مامان گلم بلم کـ این همه درد کشید برا من!!! مامانی سعی میکنم دخمل خوفی باشم براتون!!!! خب
دوست جونیا ازاول بگم براتون روز شنبه 21/10/1392 ساعت 17:38مامانمو بردن اتاق عملِ بیمارستان اروندِ
اهواز قرار بود دوازدهم بیام ولی اونجا خوب بود نخواستم بیامآخرشم ساعت 17:35 سزارینی اوردنم اینجا
نمیدونستم اصن یهو دیدم یـ عالمه پرستار دورُبرمه مامانیم هماونجا بود قدم 49 سانتی متر بود...همه
میگفتن قدبلندم!!!بــلــه ما اینیم دیگه (^_^) وزنم هم 3.390 کیلوگرم بود دور سرم هم 33.5 سانتی متر بود
از اتاق عمل کـ اوردنم بیرون خاله جونیامُ (خاله افسانهُ خاله زینبُ خاله سمانه)مامان بزرگامُ باباجونم اونجا
بودنخب من تعجب کرده بودمُ چشام باز بود نگاشون میکردم آخه تا حالا این همه آدم یـ جا ندیده بودم ولی
اونامیگفتن من شیطونم(دخترخاله: شیطونی دیگه ... نیستی؟)خلاصه بعداز یکی دو ساعت مامانمُ از اتاق
عمل اوردن بیرون هرکاری میکردن شیر بخورم نمیخوردم ولی گریه میکردم با صدا بلند جیغ میکشیدم نفسم
نمیگرفتم آخه نمیدونستم چجور باید شیر بخورم مامانی هم نمیدونست چجوری باید بهم شیر بده پرستارا
بـ مامانم میگفتن گشنش کـ بشه شیرشو میخوره من نمیخواستم اینطوری بشه ولی آخرش خسته شدم
داشتم از گشنگی میمردم مجبور شدم شیرمُ بخورم خیلی سخت بود ولی خوشمزه بود شیرمُ کـ خوردم تو
بغل مامانیم خوابیدم بعد که خواستن بذارنم تو تختم جیغ کشیدم خاله زینبم مجبور شد تا 10 صبح امروز
بغلم کنه کـ من راحت بخوابم...
خب دوست جونیا خیلی حرفیدم راستی هنوز اسم ندارم ولی فکر کنم فاطیما باشم
دوشتون دالم بوس بوس
